Historia Kujawsko-Pomorskiego Centrum Kultury w Bydgoszczy

Historia sięga stycznia 1954 r., kiedy powstał Wojewódzki Dom Kultury Związków Zawodowych z siedzibą w gmachu przy ul. Toruńskiej 30 w Bydgoszczy. Już w grudniu 1956 roku na bazie powyższej placówki związkowej powołano Wojewódzki Dom Kultury, którego działalność koncentrowała się wokół zagadnień instrukcyjno-metodycznych. W późniejszych latach WDK stał się instytucją nadrzędną, nadzorującą pracę merytoryczną placówek kulturalno-oświatowych ówczesnego województwa bydgoskiego, co wyrażało się w inspirowaniu poczynań kulturalnych, szkoleniu pracowników i działaczy kultury. W okresie tym WDK mógł poszczycić się również szeroką ofertą programową skierowaną do środowiska bydgoskiego. Organizował i współorganizował takie imprezy jak: Zjazd Pisarzy Ziem Zachodnich i Północnych, Festiwal „Sztuka Faktu”, Ogólnopolska Giełda Pomysłów, Ogólnopolski Przegląd Amatorskiego Ruchu Seniora „ARS”, szereg cykli edukacyjnych dla dzieci i młodzieży, i innych inicjatyw z których część realizowana jest do dnia dzisiejszego.

W lipcu 1982 r. nastąpiła zmiana nazwy instytucji na Wojewódzki Ośrodek Kultury przy zachowaniu dotychczasowego zakresu działań. Kolejna zmiana – tak w układzie merytorycznym jak i organizacyjnym – nastąpiła w roku 1990 roku w związku z wprowadzeniem Ustawy o Samorządzie Terytorialnym. Wówczas to uległa likwidacji cała sfera nadzoru, zmieniając relacje WOK-u z mniejszymi placówkami regionu w układ partnerski.

W 2001 r. WOK otrzymał nową siedzibę przy Pl. Kościeleckich 6. W maju 2009 roku nastąpiła kolejna zmiana nazwy instytucji, która brzmiała: Wojewódzki Ośrodek Kultury i Sztuki „Stara Ochronka” w Bydgoszczy. Człon „Stara Ochronka” nawiązywał do zabytkowej siedziby budynku, w której aż do początku lat 50. XX w. mieściło się schronisko dla niemowląt.

23 czerwca 2014 r. decyzją Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzki Ośrodek Kultury i Sztuki „Stara Ochronka” zmienił swoją nazwę na Kujawsko-Pomorskie Centrum Kultury w Bydgoszczy.

Dyrektorzy

 

2016–aktualnie
Ewa Krupa

 

2011–2015
Maciej Puto

 

2008–2011
Marzena Matowska

 

1997–2008
Maria Sobczak (p.o.)

 

1992–1997
Jolanta Kacprzykowska

 

1991–1992
Elżbieta Czerska

 

1989–1991
Teresa Dudowa

 

1988–1989
Andrzej Rosiak

 

1980–1987
Edward Witkowski

 

1977–1980
Ryszard Szwedowski

 

1967–1977
Janusz Księski

 

1960–1967
Jan Królik

 

1956–1960
Zbigniew Czerski

 

1954-1956
Irena Rubczak

 

Historia budynku przy placu Kościeleckich 6 w Bydgoszczy

 


Budynek przy placu Kościeleckich 6 w Bydgoszczy (siedziba Kujawsko-Pomorskiego Centrum Kultury w Bydgoszczy od roku 2001) został wzniesiony w latach 1908–1909 r. jako zakład leczniczy dla niemowląt. Powstał z inicjatywy Vaterländische Frauenverein (Ojczyźnianego Związku Kobiet). Bardzo duża śmiertelność wśród niemowląt, spowodowana szczególnie przez ostre choroby zakaźne, zapalenie płuc i biegunki sprawiła pilną potrzebę usprawnienia opieki medycznej. Śmiertelność wśród niemowląt w 1908 r. w Bydgoszczy wynosiła 22 %, a w Niemczech sięgała aż 30 %. Cesarzowa niemiecka Augusta Wiktoria wystąpiła z apelem o budowanie w większych miastach specjalnych żłobków dla niemowląt (Säulingsheime), w Bydgoszczy inicjatywa cesarzowej trafiła na podatny grunt. Szybko powstała specjalna fundacja, która postawiła sobie za cel budowę szpitalnego żłobka połączonego z kuchnią ludową dla ubogich. Magistrat przekazał nieodpłatnie działkę budowlaną przy obecnym pl. Kościeleckich (ówczesnym Hann von Weyhern Platz), obok istniejącej już szkoły i fary ewangelickiej. Do pisemnego nadania tejże działki dołączony był projekt budowlany rzeczonego zakładu, sporządzony przez miejskiego radcę budowlanego Karla Meyera. Środki na budowę w wysokości 60 000 marek przekazał bogaty rentier bydgoski, Julius Berger. Na jego osobiste życzenie zakład ów nazwano imieniem cesarzowej – Auguste-Viktoria-Heim. Na parterze budynku znalazła miejsce kuchnia dla ubogich, z jadalnią dla 100 osób. Piętro zajmował ośrodek dla niemowląt będący niewielkim, 25 łóżkowym szpitalem z 3 salami chorych, oszkloną werandą, tarasem, kuchnią, łazienką, mieszkaniem dla siostry przełożonej i piastunek. Na poddaszu zlokalizowano pralnię, suszarnię oraz pokój dla personelu pomocniczego. Uroczyste poświęcenie budynku odbyło się 2 kwietnia 1909 r., a 1 lipca szpital rozpoczął swoją działalność. Do szpitala, który rychło zaczęto zwać kliniką dla małych dzieci (Kleinkinder Klinik), przyjmowano chore niemowlęta z ubogich rodzin nie tylko z Bydgoszczy, ale także z dalszych regionów, np. z Prus Zachodnich, Śląska czy Brandenburgii. Rocznie opieką obejmowano około 130 małych pacjentów. Przy ośrodku utworzono także poradnię dla samotnych, niedoświadczonych matek, w której na polecenie magistratu raz w tygodniu wydawano mleko i przeprowadzano badania profilaktyczne. Podczas I wojny światowej organizowano także kursy pielęgniarskie. Wśród pracujących tu lekarzy znaleźli się dr Elimar Schendell i dr Hermann Dietz. Po I wojnie światowej istnienie odrębnego ośrodka szpitalnego dla niemowląt nie było już konieczne. Jego rolę przejął oddział dziecięcy w szpitalu św. Floriana. Pilną była natomiast potrzeba stworzenia schroniska dla porzuconych, nieślubnych dzieci. Magistrat uznał, że schronisko takie można by stworzyć w budynku ośrodka dla niemowląt. Wydzierżawiono więc obiekt od Niemieckiego Stowarzyszenia Kobiet (Deutscher Frauenverein) i zorganizowano tu schronisko dla niemowląt do 2 roku życia. W schronisku zatrudniono 6 sióstr miłosierdzia, 5 służących, 2 uczennice i palacza, później również mamki do karmienia piersią. Rocznie przebywało tu około 140 dzieci. Nadzór nad ośrodkiem pełnili kolejno: dr Antoni Nowiński i dr Franciszek Nowicki. W 1939 r. Niemcy przywrócili w budynku ośrodek dla niemowląt, a po II wojnie światowej obiekt nadal służył lecznictwu: w latach 1945–1946 mieściła się tu Stacja Opieki nad Matką i Dzieckiem. Potem na krótki czas zmieniono jego funkcję – budynek przez kilka miesięcy zajmowało wojsko, a przez następne kilka lat służył celom mieszkalnym. W latach 1951–2000 znajdowała się tu Specjalistyczna Poradnia Dziecięca działająca w ramach Centralnej Wojewódzkiej Poradni Ochrony Macierzyństwa i Zdrowia Dziecka. W 2000 r. budynek zmienił funkcję, mieści się tu siedziba Kujawsko-Pomorskiego Centrum Kultury w Bydgoszczy.

Źródła: Boguszyński M., Od warsztatu balwierskiego do Szpitala Klinicznego. Z kart historii bydgoskiego lecznictwa, Bydgoszcz 2008. “Bromberger Zeitung”, R. 1907, 1909, 1911 Saran A., Aus der Friedensarbeit des Vaterländischen Frauenvereins in Bromberg, “Aus dem Posener Lande”, Jg. 1913, s. 308 – 313. Sprawozdania Zarządu Miejskiego 1920 – 1939

 

Interesujesz się historią KPCK?
może zainteresują Cię również:

Serdecznie zapraszamy
od poniedziałku do piątku 
w godzinach 8:00-17:00


Biuletyn Informacji Publicznej Profil społecznościowy Facebook Serwis Youtube KPCK Kultura w zasięgu
Kultura w zasięgu KPCK jest instytucją kultury Samorządu Województwa Kujawsko-Pomorskiego
Kujawsko-Pomorskie Centrum Kultury w Bydgoszczy pl. Kościeleckich 6, 85-033 Bydgoszcz, tel. 52 585 15 01